Mnie časta sumna ad taho,
Što śviet viasioły bieznadziejna,
Što abminaje šmat čaho
Jaho śviatočnaja niadziela.
Jaho nadryŭny viečny šum,
Pryłivy straści i adłivy,
Mnie naviavajuć horki sum:
Ščaśłivy śmiech i płač žachłivy...
A mnie, adrokšysia majho,
Šapnie kachanaja ŭ abdymkach:
«Ach, śviet tvoj sumny ad taho,
Što z sumam dumaješ ab im ty.
Ty viesiałości volu daj —
Pryčyn dla hetaha davołi —
Pakul šumić zialony haj,
A nie staić kryžami ŭ połi...»
Dy tolki z ranicy ja znoŭ
Tvarca sustrenu — čałavieka,
I znoŭ buntujuć čujna kroŭ,
I bol, i sum, i rozdum vieka.
|
|
